دسته: داستانک

روی نیمکت آهنی یخ کرده از سوز پاییز نشست. درست روبروی خورشید. مردمک‌هایش تنگ شد. دلش تنگ‌تر. ذهنش داشت طعم گس بی‌پناهی را می‌چشید. بی‌جان‌تر از همیشه، زیر آفتاب بی‌رمق پاییزی، رد نور را بر تن بی‌تابش دنبال می‌کرد. به نیمکت تکیه داد. سرمای بی‌انتهای جاری در اندامِ آهنی نیمکت، به استخوان‌های کمرش نفوذ کرد.‌ تمام تنش لرزید. سرش را به عقب کشید و»»» ادامه پناه امن

تا حالا رفته‌ای جایی که بتوان وسعت آسمانِ روز را درک کرد؟ به رنگ آبی آسمان دقت کرده‌ای؟ اصلاً روزها به آسمان نگاه می‌اندازی یا فقط شب‌ها، آن ‌هم برای ستاره‌هایش؟ آسمانِ روز دلبری را خوب می‌داند. دیده‌ای گاهی اوقات، رواندازی از ابر نازک، رویش می‌کِشد و خواب قیلوله می‌رود؟ من اما آسمان بی ابر را ترجیح می‌دهم. آن‌قدر نگاهش می‌کنم تا در عمق»»» ادامه بر فراز آسمانِ روز

ابتدای راه بود. تازه داشت جاده زندگی‌اش را هموار می‌کرد و حالا باید تصمیم سختی می‌گرفت. روانش آشفته شده بود و حرف‌های متناقض می‌زد. از جا بلند شد و گفت: «من وابسته به او هستم. ارتباط بین ما ریشه دار است پس باید در این مسیر کمک رسان یکدیگر باشیم. نمی‌شود که به همین راحتی از هم فاصله بگیریم.» دست به سینه نشست روی»»» ادامه تصمیم

  در اتاقک نمایش فیلم راه می‌روم و نگاتیوهای پاره و خاک خورده را از روی زمین جمع می‌کنم. به یاد می‌آورم روزهایی را که فیلم جدید می‌رسید و مردم از کوچک و بزرگ، بی‌قرار و هیجان زده، برای تهیه بلیط صف می‌کشیدند. تو هم در میان آن‌ها بودی… و من در باجه بلیط فروشی، هر بار، پشت کاغذ بلیط، به نشانه اینکه تا»»» ادامه تا بی‌نهایت

پیرمرد ابتدای صف ایستاده بود. از همه بلند‌ قدتر، چهارشانه با موهایی به سفیدی برف، پوستی سبزه، صورتی کشیده و لاغر. شانه چپش بالاتر از شانه راستش بود و سینه فراخی داشت. لباس نیلی روشنی به تن کرده بود. با دستان بلند و کشیده‌اش نان‌ها را یکی یکی از روی پیشخوان نانوایی جمع می‌کرد و درون پلاستیک می‌گذاشت. پلاستیک نان ها را روی دست»»» ادامه چای و نان گرم